29 lipca Kościół wspomina świętych Martę, Marię i Łazarza, rodzeństwo z Betanii, które w sposób wyjątkowy zapisało się na kartach Ewangelii. Ich dom był miejscem gościnności i modlitwy, a przyjaźń z Jezusem przyniosła im niezwykłe doświadczenia wiary. Tradycja przypisuje im piękne świadectwo oddania, poświęcenia i życia w obecności Boga.

Dom w Betanii – miejsce odpoczynku dla Jezusa

Betania, położona zaledwie trzy kilometry od Jerozolimy, była miejscem, gdzie Jezus chętnie zatrzymywał się podczas swoich podróży. Dom Marty, Marii i Łazarza wyróżniał się serdecznością i otwartością. Ewangelie kilkakrotnie wspominają, że Jezus odwiedzał to miejsce, znajdując w nim bliskość i wsparcie. To właśnie z Betanii wyruszył do Jerozolimy w Niedzielę Palmową, sześć dni przed swoją męką i śmiercią.

Rodzeństwo z Betanii było dla Jezusa kimś więcej niż tylko uczniami. Ich relacja była głęboko ludzka – pełna przyjaźni, wzajemnego zaufania i miłości. Marta, energiczna i praktyczna, zawsze dbała o porządek i posiłki. Maria natomiast była osobą kontemplacyjną, skupioną na słuchaniu słów Mistrza. Łazarz – ich brat – zapisał się w historii przede wszystkim jako ten, którego Jezus wskrzesił po czterech dniach od śmierci.

Marta i Maria – dwie drogi pobożności

Jednym z najbardziej znanych fragmentów Ewangelii opisuje spotkanie Jezusa z Martą i Marią:

„Marto, Marto, troszczysz się i niepokoisz o wiele, a potrzeba mało albo tylko jednego. Maria obrała najlepszą cząstkę, której nie będzie pozbawiona”
(Łk 10,41-42).

Słowa te pokazują napięcie między aktywnością a kontemplacją. Marta chciała jak najlepiej ugościć Jezusa, zajęta przygotowaniami. Maria natomiast wybrała bycie przy Panu, słuchanie Jego słów i wsłuchiwanie się w Jego serce. Jezus wskazał, że to właśnie Maria wybrała lepszą drogę – ale nie oznacza to, że praca Marty była niepotrzebna. Raczej chodziło o zachowanie właściwych proporcji: żadna działalność, nawet ta najpiękniejsza, nie może przysłonić życia duchowego.

Wielu z nas identyfikuje się z Martą – zapracowaną, dbającą o innych, gotową do działania. Ten fragment Ewangelii jest dla nas przypomnieniem, że równie ważne jak pomoc innym jest zatrzymanie się przy Jezusie. Komentatorzy zwracają uwagę, że w tamtym momencie Jezus bardziej niż posiłku potrzebował wysłuchania i obecności. To wskazówka dla nas: czasem trzeba zrezygnować z aktywności, aby być z drugim człowiekiem całym sercem.

Wielka wiara Marty – scena wskrzeszenia Łazarza

Kiedy Łazarz zmarł, Marta wykazała się niezwykłą wiarą. Ewangelista Jan opisuje, jak wybiegła na spotkanie Jezusa i wypowiedziała słowa, które stały się wyznaniem chrześcijańskiej nadziei:

„Tak, Panie! Ja mocno wierzę, żeś Ty jest Mesjasz, Syn Boży, który miał przyjść na świat”
(J 11,27).

W odpowiedzi na jej ufność Jezus dokonał cudu – wskrzesił Łazarza. Był to jeden z najbardziej poruszających momentów w Ewangelii. Jezus, widząc żal Marty i Marii, wzruszył się głęboko i zapłakał przy grobie przyjaciela. Potem zwrócił się do Ojca i donośnym głosem wezwał Łazarza do życia:

„Łazarzu, wyjdź na zewnątrz!”
(J 11,43).

Łazarz wyszedł z grobu, nadal owinięty w całun. Ten cud stał się nie tylko potwierdzeniem mocy Jezusa nad śmiercią, ale także zapowiedzią Jego własnego zmartwychwstania.

Rodzeństwo z Betanii po Zmartwychwstaniu Jezusa

Tradycja Kościoła zachowała liczne przekazy o dalszych losach Marty, Marii i Łazarza. Według niektórych źródeł, po prześladowaniach w Jerozolimie rodzeństwo zostało schwytane, wsadzone na łódź bez żagli i steru i wypuszczone na morze, aby zginęło. Opatrzność Boża jednak czuwała – łódź dopłynęła aż do wybrzeży Marsylii we Francji.

Tam Marta miała założyć klasztor i do końca życia prowadzić życie modlitwy i służby. Łazarz natomiast został biskupem Marsylii, gdzie głosił Ewangelię i umacniał młodą wspólnotę chrześcijańską. Maria, według niektórych przekazów, prowadziła życie pokutne w Prowansji, stając się symbolem nawrócenia i miłości do Boga.

Duchowe przesłanie świętych Marty, Marii i Łazarza

Święci z Betanii uczą nas, że życie chrześcijańskie wymaga zarówno aktywności, jak i kontemplacji. Marta przypomina o wartości pracy, gościnności i troski o innych. Maria zachęca, aby znajdować czas na modlitwę i słuchanie słowa Bożego. Łazarz jest świadectwem mocy Chrystusa, który daje życie i zwycięża śmierć.

Ich historia pokazuje również, jak wielką wartość ma przyjaźń z Jezusem. Byli blisko Niego w radościach i smutkach, a On odpłacił im swoją obecnością, wsparciem i cudami. Dziś pozostają patronami rodzin, wspólnot parafialnych, gościnności i wiary w zmartwychwstanie.

Jak naśladować świętych z Betanii w codziennym życiu?

• Bądź gościnny jak Marta – otwieraj swój dom i serce dla innych, nie zapominając, że każdy człowiek niesie ze sobą obecność Boga.
• Módl się jak Maria – znajdź czas na słuchanie Słowa Bożego, adorację i ciszę przed Panem.
• Ufaj jak Marta przy grobie Łazarza – nawet w sytuacjach bez wyjścia wierz, że Jezus ma moc odmienić los.
• Daj świadectwo jak Łazarz – twoje życie niech będzie znakiem zwycięstwa Chrystusa nad grzechem i śmiercią.

Święci Marta, Maria i Łazarz pokazują, że świętość rodzi się w codzienności: w słuchaniu Jezusa, w otwartości na innych, w zaufaniu Bogu. Ich życie jest zachętą, by w naszym domu zawsze było miejsce dla Boga – nie tylko na ścianach w formie krzyża czy obrazu, ale przede wszystkim w sercu każdego człowieka.