Wywiad z Człowiekiem

W najnowszym odcinku „Wywiadu z Człowiekiem” Paweł Kęska rozmawia z o. Florencjuszem Grabarczykiem OFM (bernardynem), misjonarzem, który od blisko 14 lat posługuje w Argentynie. Kapłan opowiada o kraju wielkich kontrastów, o życiu na pograniczu Paragwaju i pracy w Puerto Libertad, gdzie mierzy się z biedą, przemocą, narkotykami i dramatem rozpadających się rodzin. Wraca też do historii własnego powołania – od studiów i planów małżeńskich po odkrycie drogi zakonnej i misyjnej – oraz pokazuje, jak wygląda „Kościół relacji”, w którym ksiądz jest blisko ludzi i ich codziennych problemów. W rozmowie pojawia się także konkret: akcje pomocy dzieciom (m.in. „Copa de Leche”) i duchowa adopcja wspierająca edukację najmłodszych.

Paweł Kęska nadaje „Wywiad z Człowiekiem” z Kramatorska – miasta-symbolu wojny w Ukrainie. W rozmowie z Aloną Chochuńską, ratowniczką medyczną z Zaporoża, padają poruszające świadectwa pracy na pierwszej linii: ewakuacje z Mariupola, ratowanie rannych dzieci, dramatyczne wybory bez snu i sprzętu oraz życie w cieniu alarmów lotniczych. To opowieść o powołaniu do ratowania życia, o cenie wojny, która zostaje w człowieku na zawsze, i o nadziei, która rodzi się mimo strachu, bombardowań i godziny policyjnej.

Paweł Kęska spotyka się w Warszawie z Jerzym Zawadzkim – powstańcem i świadkiem tragedii 1944 roku. Rozmowa prowadzi przez przedwojenne migawki z miasta, okupacyjną codzienność Woli, łapanki i strach, aż po pierwsze dni Powstania: barykady, akcje z udziałem ojca, msze na podwórkach pod bombardowaniem i dramat rzezi Woli. Bohater opowiada także o deportacji do Pruszkowa, o drodze przez obozy oraz o tym, dlaczego pamięć o Powstaniu musi przejść na młode pokolenie „w sztafecie pokoleń”.

Paweł Kęska wchodzi na kuter L95 w porcie w Jastarni i rozmawia z Tomaszem Glembinem – szyperem i rybakiem w czwartym pokoleniu. W sterówce, między sonarem, radarem i kołem sterowym, opowiada on o codziennej pracy na morzu: trałowaniu śledzia i szprota, magazynowaniu ryb w lodzie, ryzyku mgły i sztormów oraz dawnych czasach, gdy na połowy chodziło się niemal cały rok.

Paweł Kęska odwiedza na warszawskiej Woli panią Marię Stroińską – ocalałą z Auschwitz, która nosi znaczek z czerwonym trójkątem i literą „P”. Rozmowa zaczyna się od przedwojennej sielanki: rodzinnego domu, ogrodu i wspomnień „Antonówki”, a potem przechodzi przez brutalną cezurę wojny – terror okupacji, wybuch Powstania Warszawskiego i wypędzenie ludności cywilnej. Pani Maria opowiada o marszu przez zrujnowaną Warszawę, Pruszkowie, transporcie w bydlęcych wagonach, pierwszym szoku po przyjeździe do Auschwitz, strzyżeniu, numerach, apelach, głodzie i dziecięcej samotności bez rodziców.

Paweł Kęska rozmawia z amerykańskim reżyserem Anthony’m D’Ambrosio o filmie poświęconym ostatnim dniom św. Maksymiliana Kolbego w bunkrze głodowym Auschwitz. Twórca nie buduje hagiografii – opowiada, że do Kolbego przyprowadził go osobisty kryzys wiary, bezsenność i doświadczenie cierpienia, które rodziło pytanie: „po co żyć?”. W rozmowie wraca temat dwóch tygodni w celi, o których wiemy niewiele, a które film próbuje wyobrazić: walka z rozpaczą, pokusa szybkiej śmierci, rodzenie się wspólnoty, modlitwy i miłości silniejszej niż dehumanizacja.

Paweł Kęska spotyka się w Jastarni z Haliną Frąckowiak. Jest chłodno, pada deszcz, a rozmowa – jak pogoda – schodzi głęboko: do dzieciństwa, pierwszych scen, wiary i piosenek, które stały się zapisem życia. Punktem wyjścia jest 40. rocznica „Papierowego Księżyca” – utworu, który wbrew konkursowym werdyktom na trwałe wszedł do serc słuchaczy i do dziś bywa obowiązkową prośbą na koncertach. Artystka nie zdradza całej historii tej piosenki, bo – jak mówi – zostawi ją dla autobiografii, gdzie połączy losy utworów z autorami i własnymi doświadczeniami.

Paweł Kęska rozmawia w Toruniu z Katarzyną Kałamajską-Liszcz i Kasią — córką adoptowaną, której na starcie nikt nie dawał szans. Padają mocne liczby, mocne słowa i jeszcze mocniejsze świadectwo: miłość potrafi rozbić ściany, także te zbudowane z diagnoz, lęku i cierpienia. To opowieść o adopcji, wierze, codzienności z FAS i o tym, że nie ma bezpiecznej dawki alkoholu w ciąży.

Druga część historii Kasi Liszcz prowadzi do Fundacji im. dr. Krzysztofa Liszcza, która wspiera rodziny adopcyjne i zastępcze oraz dzieci z FASD. O swojej drodze opowiada Bartosz Wieczorek: adopcja Julki „z wymalowanym FAS”, potem rodzeństwa — Mateusza i Hani — oraz codzienna praca nad bezpieczeństwem, bliskością i rozwojem dzieci po traumie. W audycji ważny głos dodaje Teresa Szumiło, tłumacząc, że nie ma „bezpiecznej dawki” alkoholu w ciąży, a skutki mogą dotyczyć całego życia dziecka. To opowieść o odpowiedzialności, wiedzy i miłości, która nie udaje, że jest łatwo — ale daje realną szansę.

Paweł Kęska rozmawia w Jastarni z Wojtkiem Matyskiem, prezesem fundacji „Dobrze, że jesteś”, o drodze z „chłopaka z osiedla” do człowieka, który pomaga uzależnionym i odrzuconym. W tle stoi postać ojca Edwarda Konkola — jego pusty fotel, koszula i pamięć o metodzie, która zaczynała się od prostych słów: „witaj dobrym człowieku”. Audycja prowadzi przez historię ośrodka, pracy z młodzieżą, cierpliwości i wierze, że dobro potrafi rozbić najtwardszą skorupę lęku. To opowieść o ryzyku, zaufaniu i o tym, że oddane życie — „spalane jak świeczka” — potrafi naprawdę zmieniać ludzi.

Zofia opowiada o drodze do wiary (chrzest w wieku 13 lat mimo niewierzącego domu) i o przełomie, gdy w drugiej ciąży usłyszała diagnozę zespołu Downa u syna Piotra. Mówi o lęku, samotności i kryzysie w małżeństwie, ale też o decyzji, że dziecko ma się urodzić. Po narodzinach Piotr stał się dla niej „skałą” — radosnym, empatycznym chłopcem, który pomógł jej wrócić do Boga i przejść przez żałobę po „wyobrażeniu o zdrowym dziecku”.

Helena i Krzysztof Żewózcy opowiadają o swoim rodzinnym domu dziecka: mają trójkę biologicznych dzieci, a od 20 lat tworzą dom dla dzieci w pieczy zastępczej. Przez ich dom przeszło 44 dzieci, dziś wychowują sześcioro (m.in. Kubuś i Patrycja z przedszkola, Olga z podstawówki, trzej bracia oraz Filip w technikum).

Teresa Kmieć-Lauszko opowiada o wierze wyniesionej z domu i o Helenie Kmieć: świeckiej misjonarce, która zginęła w Boliwii w 2017 r. W rozmowie podkreśla, że świętość to codzienna relacja z Bogiem, wierność sakramentom i dobro w zwykłych sprawach.

Paweł Kęska rozmawia z ks. Jarosławem Wąsowiczem, kapelanem prezydenta RP, o Polsce, patriotyzmie i chrześcijańskich fundamentach wspólnoty. W tle pojawiają się wątki młodości w opozycji, kibicowskiej „biało-zielonej” historii oraz postaci: ks. Popiełuszki, abp. Baraniaka i Inki.

Paweł Kęska rozmawia z bp. Johnem Bakenim z diecezji Maiduguri o prześladowaniach chrześcijan w Nigerii, spalonych kościołach, porwaniach i życiu w ciągłym zagrożeniu. Tłumaczy ks. dr hab. Jan Witold Żelazny (Pomoc Kościołowi w Potrzebie). W centrum rozmowy: świadectwa wiary, przebaczenie i nadzieja mimo przemocy.

Paweł Kęska zabiera słuchaczy w podróż po Ukrainie – od nocnego pociągu Przemyśl–Zaporoże, przez Kijów i demonstracje rodzin zaginionych, aż po Kramatorsk, gdzie syreny i naloty stały się codziennością. W audycji pojawia się rozmowa z Oksaną i Serhijem – małżeństwem z Kijowa, którego życie naznaczyła wojna, służba w armii i wiara. To reportażowe „pocztówki”, które przywracają wojnie ludzki wymiar.

Paweł Kęska odwiedza Annę Gliszczyńską – pielęgniarkę z oddziału kardiologii w Zduńskiej Woli. Rozmawiają o intymności w szpitalu, szacunku okazywanym przez dotyk, samotności pacjentów oraz o towarzyszeniu człowiekowi w najtrudniejszych chwilach. To spokojny, poruszający obraz pracy, w której profesjonalizm spotyka się z sercem i wiarą.

Paweł Kęska rozmawia z Krzysztofem Pasiewskim, który w 2016 roku doznał ciężkiego urazu głowy: pęknięta czaszka, krwiak i dwie operacje zakończone śpiączką farmakologiczną. Rokowania były dramatyczne – możliwy paraliż i trwałe zaburzenia pamięci. Krzysztof opowiada o snach i „świetle w tunelu”, o modlitwie rodziny oraz o przekonaniu, że jego powrót do sprawności to cud za wstawiennictwem bł. ks. Jerzego Popiełuszki. To historia o kruchości życia, sile bliskich i o wdzięczności, która rodzi się na granicy.

Justyna i Mateusz poznali się w pracy. Po wypadku Mateusza na rowerze (19.07.2022), śpiączce i ciężkich rokowaniach zaczęła się długa walka o powrót do sprawności. Opowiadają o wybudzaniu, rehabilitacji, sile bliskich i o tym, jak z tej historii powstało stowarzyszenie „Tam i z powrotem”, które wspiera rodziny po urazach mózgu.