Papież Franciszek ogłosił świętymi dziesięcioro błogosławionych. To sześciu mężczyzn i cztery kobiety z czterech krajów: Francji, Holandii, Indii i Włoch. W tym gronie najbardziej znanym nowym świętym jest Karol de Foucauld.
Msza święta kanonizacyjna została odprawiona przez Ojca Świętego w niedzielę 15 maja, na Placu Św. Piotra w Watykanie.
Świętymi ogłoszeni zostali: Tytus Brandsma z Holandii, Łazarz zwany Devasahayam z Indii, Cezary de Bus z Francji, Ludwik (Alojzy) Maria Palazzolo i Justyn Maria Russolillo z Włoch, Karol de Foucauld i Maria Rivier z Francji oraz Maria Franciszka od Jezusa Rubatto, Martia od Jezusa Santocanale i Maria Dominika Mantovani z Włoch.
Anno Sjoerd Brandsma urodził się 23 lutego 1881 w chłopskiej rodzinie w miejscowości Ugoklooster we Fryzji. Był piątym z sześciorga dzieci, z których pięcioro wstąpiło do zakonów. On także wybrał życie zakonne – jego pobożność maryjna skierowała go do zakonu karmelitów i 22 września 1898 rozpoczął tam nowicjat, przybierając w nim po ojcu imię Tytus. Wydał po holendersku dzieła świętej Teresy od Jezusa. Bezkompromisowo sprzeciwiał się hitleryzmowi. Bardzo wcześnie ostrzegał przed narodowym socjalizmem, nazywając go „neopogaństwem” i „czarną zarazą”. Ostro potępiał prześladowania przez hitlerowców chrześcijan i Żydów, za co miejscowi sympatycy nazizmu nazywali go komunistą i przyjacielem Żydów.
Po zajęciu Holandii przez Niemcy w 1940 zakonnikom zabroniono sprawowania funkcji kierowniczych w prowadzonych przez nich szkołach. Jako kierownik działającej nadal szkoły katolickiej o. Brandsma stanowczo sprzeciwiał się restrykcjom i przyjmował nowych uczniów. 19 stycznia 1942 został aresztowany w swoim klasztorze w Nijmegen, przetrzymywano go w różnych więzieniach, z których ostatnim był obóz koncentracyjny w Dachau, dokąd trafił 19 czerwca tegoż roku i tam po długich cierpieniach został zamordowany śmiertelnym zastrzykiem 26 lipca 1942. Ojca Tytusa Brandsmę ogłosił błogosławionym 3 listopada 1985 święty Jan Paweł II jako pierwszego męczennika z obozu koncentracyjnego. Jego rodzimy zakon karmelitów czci go jako wzór prawdziwej miłości bliźniego oraz miłości nieprzyjaciół.
Francuz Karol de Foucauld żył w latach 1858-1916. Pochodził z rodziny arystokratycznej. W latach młodzieńczych utracił wiarę. W 1879 roku ukończył szkołę oficerską i odbył służbę wojskową w Oranie. Pod wpływem swojej kuzynki i przyjaciela rodziny nawrócił się. W 1890 roku wstąpił do zakonu trapistów i przyjął imię Maria Alberyk. Od 1895 układał reguły nowych wspólnot zakonnych, oparte na duchowości Świętej Rodziny z Nazaretu. Zwolniony w 1897 roku ze ślubów zakonnych wyjechał do Ziemi Świętej, gdzie pod imieniem Karola od Jezusa prowadził życie kontemplacyjne przy klasztorze klarysek w Nazarecie. W 1901 roku przyjął święcenia kapłańskie.
Pod koniec tegoż roku osiedlił się w pustelni Beni Abbes w środkowej Algierii, pomagając tubylcom. Pełnił też funkcję duszpasterza w garnizonach francuskich w Afryce i był doradcą władz wojskowych w Hoggarze. Od 1904 przebywał wśród Tuaregów na Saharze, gdzie założył pustelnię w Tamanrasset. Tam m.in. przełożył Ewangelię na język tuareski. W 1916 roku zastrzelił go członek islamskiej sekty sufickiej sanusijja.
Duchowość de Foucaulda inspirowana jest ideą życia na pustyni: mieści w sobie samotność, surową ascezę i kontemplację, mające prowadzić do zjednoczenia z Bogiem. Charakteryzuje ją jednocześnie aktywność misyjna i świadectwo życia konsekrowanego, głównie przez pracę fizyczną, braterstwo i przyjaźń z ludźmi przy dostosowaniu się do stylu życia ubogich. Praca na własne utrzymanie ma być realizacją ślubu ubóstwa i naśladowaniem ukrytego życia Jezusa w Nazarecie.
W 1939 roku powstały Zgromadzenia Małych Sióstr Jezusa oraz małych sióstr i braci od Ewangelii, a także kilka instytutów świeckich oraz grup nieformalnych i stowarzyszeń kościelnych. Są one obecne również w Polsce. Proces beatyfikacyjny na szczeblu diecezjalnym toczył się w latach 1995-2003 i został zamknięty 4 marca 2003 roku w Mediolanie. Błogosławionym ogłosił go Benedykt XVI w listopadzie 2005 roku.
IAR