Biorąc do ręki najnowsze dzieło oratoryjne Piotra Tomasza Harasimiuka, trudno nie ulec wrażeniu jakby muzyka ta została wydobyta ze skarbnicy, z okresu nazywanego w historii muzyki „północnoniemieckim barokiem”. Nie sposób nie wymienić tutaj muzyków kościelnych tamtej epoki, takich jak Dietrich Buxtehude czy Nicolaus Bruhns, którymi zafascynowany jest nasz współczesny kompozytor. Ciężko również, nie doszukać się wpływu na kształt poniższego dzieła wielkiego kantora lipskiego, samego mistrza J. S. Bacha – największego twórcy muzyki kantatowo-oratoryjnej tamtych czasów w Niemczech. Szczegółowa analiza „Magnificat” BWV 243 – J. S. Bacha miała duży wpływ na ukształtowanie tego utworu: „Magnificat in D”
Dzieło wplecione jest w ramy wokalno-instrumentalne charakterystycznych fragmentów – wstępu i zakończenia. To elementy monumentalne w pełni wykorzystujące cały aparat wykonawczy (trąby i kotły), zachowane w podobnej melodyce i stylistyce. W środku utworu wykonawcy zmierzą się z ariami solowymi, duetami czy chorałami zaczerpniętymi z liturgii luterańskiej. Warte zauważenia są dwa fragmenty finałowe. Część „Gloria Patri” utrzymana jest w formie echa. Została napisana na dwa chóry – większy prowadzący temat główny oraz mniejszy odpowiadający echem. Ostatnia część „Amen” jest przykładem klasycznej fugi dwutematowej, gdzie po przeprowadzeniu obydwu tematów przez poszczególne głosy, łączą się one w kontrapunkt względem siebie i wspaniale harmonizując doprowadzają do potężnego finału całego dzieła.
Założeniem kompozytora było stworzenie potężnego utworu liturgicznego (na duży aparat wykonawczy: chór, solistów, orkiestrę, instrumenty koncertujące, gdzie partia organów jest integralną częścią koncertującą) a jednocześnie przyswajalnego przez co lepsze chóry ruchu amatorskiego. Kompozycja może być wykorzystana jako forma koncertowa w całości, a poszczególne jej części jako utwory krótkie do użytku w czasie uroczystych celebracji z udziałem połączonych chórów Warszawskiego Oddziału Federacji Cæcylianum, w Archikatedrze Warszawskiej, Katedrze Warszawsko-Praskiej, Świątyni Opatrzności Bożej w Wilanowie czy w Bazylice Św. Krzyża w Warszawie.
To, że kompozytor wybrał chór Sonus Innumerabiles do przedstawienia premierowego swojego dzieła, jest gwarancją jakości wykonania, a powierzenie funkcji dyrektora artystycznego tego przedsięwzięcia Arturowi Backielowi – chórmistrzowi, dyrygentowi Warszawskiej Orkiestry Seniorów, członkowi Komisji Muzyki Kościelnej Archidiecezji Warszawskiej, gwarantuje przygotowanie pozostałych chórów zaproszonych do wspólnej przygody muzycznej.
Koncert odbędzie się 12 grudnia, godz. 13.00 w kościele św. Ojca Pio, ul. Fieldorfa 1. Wstęp na koncert jest wolny
