We wtorek 25 lutego 2025 roku,
w godzinach południowych
w Wojskowym Instytucie Medycznym w Warszawie,
w wieku 97 lat,
w 74. roku kapłaństwa
i po 43 latach posługi biskupiej

zmarł
ś. † p.
Ksiądz Biskup prof. dr hab. Kazimierz Romaniuk

Biskup Senior Diecezji Warszawsko-Praskiej (2004-2025)
Pierwszy Biskup Warszawsko-Praski (1992-2004)
Biskup Pomocniczy Archidiecezji Warszawskiej (1982-1992)
Rektor WMSD AW i ASTK (1971-1982)

 

 

Przebieg uroczystości pogrzebowych

 

28 lutego 2025 roku (piątek)

 

• godz. 15:00 – przewiezienie ciała do bazyliki katedralnej św. Michała Archanioła i św. Floriana Męczennika w Warszawie i Koronka do Bożego Miłosierdzia, a następnie czuwanie przy trumnie do godz. 18:00.
• godz. 18:00 – Msza Święta żałobna w bazylice katedralnej św. Michała Archanioła i św. Floriana Męczennika w Warszawie, a następnie czuwanie przy trumnie do godz. 22:00.

 

1 marca 2025 roku (sobota)

 

bazylika katedralna św. Michała Archanioła i św. Floriana Męczennika

• godz. 11.00 – Msza Święta pogrzebowa pod przewodnictwem kardynała Kazimierza Nycza
• po Mszy Świętej złożenie ciała Zmarłego w krypcie w podziemiach katedry warszawsko-praskiej

 

---

Śmierć biskupa Kazimierza Romaniuka to ogromna strata dla diecezji warszawsko-praskiej. Był pierwszym ordynariuszem tej wspólnoty, a jego posługa pozostawiła trwały ślad. O jego życiu, duchowości i spuściźnie opowiada biskup Romuald Kamiński.

 

Długa droga posługi

Biskup Romuald wspomina swojego poprzednika jako osobę, która miała wielki wpływ na jego życie. Znali się blisko 50 lat. Spotkali się po raz pierwszy, gdy Kazimierz Romaniuk został rektorem seminarium duchownego. Ich drogi przecięły się także w kurii, gdzie pracowali niedaleko siebie.

 

Gdy tworzyła się diecezja warszawsko-praska, biskup Kazimierz poprosił Romualda Kamińskiego, by mu towarzyszył. Jak wspomina obecny ordynariusz, była to decyzja błogosławiona. Wspólna praca nad budową nowej diecezji dała mu poczucie dobrze wykorzystanego czasu.

 

Biskup z sercem otwartym na ludzi

Początkowo wielu postrzegało Kazimierza Romaniuka jako surowego profesora i biblistę. Gdy jednak objął urząd biskupa, okazał się człowiekiem o wielkim, kochającym sercu. Przelał całą swoją miłość na wspólnotę diecezjalną – kapłanów, wiernych, osoby konsekrowane.

 

Jego działalność nie ograniczała się tylko do spraw urzędowych. Jako uczony i członek wielu towarzystw naukowych mógłby poświęcić się wyłącznie pracy akademickiej. On jednak stawiał na pasterską troskę o ludzi. Całe życie poświęcił Kościołowi i służbie Jezusowi.

 

Ostatnie lata życia

Biskup Kazimierz w jesieni życia nie zamknął się w sobie. Wręcz przeciwnie – stawał się coraz bardziej dostępny dla ludzi. Nie ukrywał swojego doświadczenia ani wiedzy. Chciał przekazać wszystko, co otrzymał od Boga i od ludzi.

 

Choć z wiekiem tracił siły, wciąż pozostawał otwarty. Nie izolował się, nie oczekiwał przywilejów. Pragnął być blisko innych, dzielić się tym, co dla niego najcenniejsze. Nawet w testamencie zaznaczył, że jego duchowa spuścizna ma służyć diecezji warszawsko-praskiej.

 

Jak pielęgnować jego dziedzictwo?

Według biskupa Romualda kluczowe jest, by nie tylko wspominać biskupa Kazimierza, ale także wcielać w życie jego wartości. Przede wszystkim zależało mu na tym, by wierni znali i żyli Słowem Bożym. Nie wystarczy samo czytanie Biblii – trzeba nią żyć.

 

Kolejną ważną cechą była jego prawość i służebność. Nie dbał o własne korzyści, lecz całe życie poświęcił innym. Nie gromadził dóbr, nie otaczał się zbędnymi strukturami. Każda chwila była dla niego okazją do działania na rzecz drugiego człowieka.

 

Świadek wiary

Biskup Kazimierz Romaniuk nie był tylko uczonym i organizatorem. Był przede wszystkim człowiekiem, który oddał wszystko Kościołowi. Choć czasem jego sposób bycia wydawał się surowy, ci, którzy mieli okazję go poznać bliżej, widzieli w nim człowieka wielkiej wiary i poświęcenia.

Dziedzictwo, które pozostawił, jest dziś zadaniem dla całej diecezji. Żyć Słowem Bożym, służyć innym, działać na rzecz wspólnoty – to najlepszy sposób, by uczcić jego pamięć.

 

Kazimierz Romaniuk urodził się 21 sierpnia 1927 r. w Hołowienkach k. Sokołowa Podlaskiego. W czasie II wojny światowej uczył się na tajnych kompletach. W 1944 r. uczestniczył w Powstaniu Warszawskim, trafił do obozu w Pruszkowie, skąd zbiegł i ukrywał się do końca okupacji. Po wojnie ukończył liceum, a następnie wstąpił do seminarium. W 1951 r. uzyskał magisterium z teologii, a w grudniu tego samego roku przyjął święcenia kapłańskie z rąk kard. Stefana Wyszyńskiego.

 

Posługę duszpasterską rozpoczął w parafiach w Raszynie i na Saskiej Kępie. Równocześnie kontynuował studia – obronił doktorat z patrologii (1953), a następnie studiował w Rzymie i Jerozolimie, zdobywając licencjat i kolejny doktorat z biblistyki. W 1966 r. uzyskał habilitację, a w 1971 r. został profesorem zwyczajnym.

 

Jako wykładowca działał na Uniwersytecie Warszawskim, w seminarium duchownym oraz na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Był rektorem warszawskiego seminarium i Akademickiego Studium Teologii Katolickiej. Współpracował z wieloma instytucjami naukowymi, w tym z KUL, Bobolanum i Akademią Teologii Katolickiej. Na arenie międzynarodowej działał w Światowej Federacji Apostolatu Biblijnego oraz Stowarzyszeniu Nowotestamentalistów.

 

W 1982 r. Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym Archidiecezji Warszawskiej. W Konferencji Episkopatu Polski kierował Podkomisją ds. Pisma Świętego i pełnił liczne funkcje. W 1992 r. został pierwszym biskupem nowo utworzonej Diecezji Warszawsko-Praskiej. Zorganizował jej struktury, przeprowadził I Synod Diecezjalny, zbudował seminarium duchowne i powołał 35 parafii. W 1999 r. gościł Jana Pawła II w Radzyminie i katedrze diecezjalnej.

 

Jego największym dziełem naukowym jest Biblia Warszawsko-Praska – pierwsze od 400 lat tłumaczenie Pisma Świętego dokonane przez jednego tłumacza. Opublikowana w 1997 r., doczekała się licznych wydań, wersji audio i e-booka.

 

Bp Romaniuk był autorem ponad 150 książek, setek artykułów i tłumaczeń. Otrzymał liczne nagrody, m.in. Feniksa (2005) i medal Towarzystwa Biblijnego (2016). Konsekrował dziewięciu biskupów. W 2004 r. przeszedł na emeryturę.

 

Za swoje zasługi został honorowym obywatelem kilku miast, w tym Warszawy. W 2012 r. wyróżniono go Medalem Pamiątkowym Pro Masovia.